SONGWRITING BLOGS
Songwriting camp: Keith & Willie
Tijdens het recente songwriting camp kon ik weer eens meemaken hoe de deelnemers in teams aan het liedjesschrijven gingen. Hoe begin je? Waar haal je inspiratie en ideeën vandaan? Beginvragen die altijd terugkeren. Door de prikkels die er op zo’n songwriting camp over en weer gaan, vroeg ik mezelf ook weer af: hoe kom ik zelf nou toch op voer voor liedjes?
Rijmwoordenboek: valsspelen of vakmanschap?
Zoals een timmerman z’n gereedschap heeft, zo hebben ook songwriters hun middelen en materialen. Van die timmerman zullen we niet snel zeggen dat-ie valsspeelt als hij een hamer pakt om spijkers in het hout te slaan in plaats van z’n blote handen. Waarom zou een liedjessmid die een rijmwoordenboek gebruikt dan een oplichter zijn?
Clichés? Probeer nog eens
Clichés in songs – vooral harmonisch – zijn niet verboden. Sterker nog: ze zorgen voor herkenning. Net als herhaling. Niks mis mee dus. Maar tekstueel is het wat lastiger. Een clichématige uitspraak zorgt weliswaar voor herkenning, maar is vaak erg versleten. Vallen als een baksteen, wit als sneeuw, rozengeur en maneschijn… Uitdrukkingen die zo bekend zijn dat ze niet meer opvallen. Hoe kan je dat verbeteren?
‘We gaan een zwembad schrijven!’
Toen de Beatles de ene na de andere nummer-1-hit hadden, begonnen ze er zelf grapjes over te maken. Op een gegeven moment wilde John Lennon z’n huis vergroten en iets leuks doen met de achtertuin. “Kom op,” zei hij tegen Paul McCartney, “we gaan een zwembad schrijven!” Die middag schreven ze in drie uur tijd ‘Help’. Dat was een relativering van de ontdekking dat ze met z’n tweeën een ijzersterke aanpak hadden ontwikkeld om hits te schrijven.
Zelfscan-symfonie
We hebben voortdurend speciaal gecomponeerde ‘muziek’ om ons heen die ons stuurt en beïnvloedt. De smartphones, natuurlijk. Maar ook het waarschuwingssignaal dat we onze autogordel niet om hebben, dat we mogen oversteken, dat de koelkastdeur nog open staat, dat we hebben vergeten af te rekenen, dat we mogen stoppen met alcoholcontroleblazen, dat we een e-mail ontvangen… Onze leefomgeving is vergeven van de piepjes, bliepjes, zoemertjes, buzzers en riedeltjes.
Curse of the Second Verse
Een overbekend probleem bij songwriting. Je song komt lekker binnen met het eerste couplet en zeilt heerlijk het onweerstaanbare refrein in. So far so good. Maar dan. Bij het tweede couplet (verse) loop je vast. Geen idee wat je daar kwijt wilt. Je kunt natuurlijk nog een keer hetzelfde zeggen als in het eerste verse, met een iets andere tekst. Maar dat wordt een herhaling van zetten. En wat je ook bedenkt, dat tweede verse wil maar niet komen.
Gebiedende wijsjes
Wij Nederlanders zijn een eigenwijs volk. Vergeleken met veel andere volkeren zijn we extreem anti-autoritair. We laten ons door niemand iets opleggen (‘dat maak ik zelf wel uit’, ‘ik moet natuurlijk niks’), we houden niet van hiërarchie en als we bevelen krijgen, valt dat steevast verkeerd. Nederlanders moet je niet commanderen en al helemaal niet vertellen wat ze moeten doen. Of laten. Eén regeltje te veel en we hebben meteen een dictatuur. Behalve in liedjes.