BLOG

Motregen-akkoord

Het was een revolutionaire ontdekking. C majeur-zeven. Alsof er een compleet nieuwe dimensie bijkwam. Alsof ik eigenhandig de relativiteitstheorie had bedacht.

Ik leg het uit.

Als gitarist ben ik autodidact. Dat wil zeggen dat ik het mezelf heb aangeleerd. Door te luisteren, te proberen en te zoeken. Trial and error.

Dan moet je je wel even voorstellen dat ik het hier heb over de jaren 70 en 80. Van de vorige eeuw, ja. Niks geen internet, YouTube-tutorials met instructievideo’s en technische snufjes om rustig te analyseren wat er nou gespeeld werd. Een opvallend akkoord was in een fractie van een seconde weer voorbij en dan was het een kwestie van de arm van de pick-up weer een stukje terugzetten en opnieuw luisteren.

Akkoordenschema’s haalde ik uit boeken en gidsen die je in de muziekwinkel kon kopen, en die er vaak nog naast zaten ook. Als je de afbeelding van het bewuste akkoord netjes naspeelde op de gitaar, klopte er vaak helemaal niks van. Ik had meer aan m’n eigen gehoor.

Trappen

Nou speelde ik voornamelijk rock & roll, punk en wat new wave-songs die niet al te veel eisen stelden wat betreft harmonische capriolen. De basics zaten er goed in. Ik leerde hetzelfde liedje in verschillende toonsoorten spelen en ontdekte zo vanzelf de ‘trappen’.

Toch vond ik op een bepaald moment al die rechttoe-rechtaan akkoorden wat beperkt en ging op zoek naar nieuwe harmonieën die ik hoorde in de ‘betere’ popliedjes. En in de jazz-songs van mijn ouders.

Al Stewart

Eén akkoord waar ik me specifiek op stortte, was het eerste akkoord in dé hit van dat moment, Year of the Cat van Al Stewart. Het was een akkoord dat niet zo somber klonk als een mineur, maar ook meer sfeer had dan een gewoon majeur-akkoord. Het gaf me associaties met melancholie, grijze luchten en regendruppels op een raam.

Het moest ergens in de buurt van C majeur liggen, want dat klonk als bijna-goed als ik met de plaat meespeelde. Maar toch, die melancholie miste ik. Welke toon moest er nou bij om dat effect te krijgen?

Tot ik bij toeval mijn vingers net niet goed op de gitaarhals zette en er een open snaar klonk op de plek waar ik mijn wijsvinger wilde plaatsen.

Zwart gat

Daar was-ie! Het magische melancholie-akkoord waarmee je motregen laat vallen in een liedje! Door een vinger minder te plaatsen, kreeg ik er een toon BIJ. Een toon die al die tijd verstopt had gezeten onder het octaaf van het C-akkoord. Bij navraag bleek het de toon B te zijn, die in het C-akkoord de functie heeft van ‘groot-septiem’, oftewel de zevende toon uit de toonladder, gestapeld op de drieklank C-E-G. Het voelde of ik door een zwart gat in het universum was gekropen en in een ander, nog onontdekt deel van de kosmos was beland.

Groot septiem, majeur-zeven! Opeens hoorde ik die vierklank overal. In sommige Beatle-songs, bij de honingzoete Carpenters, bij Chicago en Burt Bacharach. Maar ook in de pianostukken van Debussy en helemaal van Satie. De brug van de rock & roll naar de universele muziek was geslagen!

Het is een van mijn meest memorabele muzikale momenten geweest die ik me kan herinneren. Ik zou in de jaren daarna nog veel meer ontdekken wat betreft akkoorden en meerklanken. Maar zoveel impact als dit ene akkoord had, is me niet vaak meer overkomen.

Ken je dit?

Worstel jij weleens met de juiste akkoorden? Wil je meer te weten komen over onweerstaanbare akkoordencombinaties en hoe je ze kan toepassen? Dan is de driedelige clinic Chord Progressions echt iets voor jou!

Kijk hier wanneer de eerstkomende ‘Chord Progressions’ plaatsvindt.