BLOG

Keith & Willie

Tijdens het meest recente songwriting camp kon ik weer eens van dichtbij meemaken hoe de deelnemers in teams aan het liedjesschrijven gingen. Hoe begin je? Waar haal je inspiratie en ideeën vandaan? Beginvragen die altijd terugkeren.

Met behulp van een paar aangereikte ‘song starters’ gingen de teams aan het werk en zo zag je stapje voor stapje de magie in werking. Gecontroleerde magie, want om iets moois uit de ijle lucht te plukken moet je soms hele aardse methodes toepassen. Dat was dan ook het thema van de dag.

Aan het eind van de intensieve zaterdag lagen er zowaar drie nieuwe liedjes min of meer klaar. Zo verschillend als de deelnemers zelf. En dat vond ik dan toch weer wél magisch. Er was moois aan de wereld toegevoegd dat er een paar uur eerder nog niet was.

Voer voor liedjes

Door de prikkels die er op zo’n songwriting camp over en weer gaan, vroeg ik mezelf ook weer af: hoe kom ik zelf nou toch op voer voor liedjes? Ik ging de invallen en gedachtes van de week ervoor eens na en kwam tot de slotsom dat er maar bar weinig was dat me op een positieve manier had aangezet. Bombardementen, vluchtelingen, rijzende zeespiegels, oprukkende woestijnen… in het nieuws had ik weinig opbeurends kunnen vinden. Het enige mini-vonkje bestond uit het haast weggestopte berichtje dat good old Willie Nelson de respectabele leeftijd van 89 had bereikt.

Weldaad

Het mag raar klinken, maar dat nieuwtje kwam als een weldaad binnen. Willie Nelson, z’n hele leven op voet van oorlog met de fiscus, het gevangeniswezen, de drugspolitie en rovende managers was zomaar 89 geworden. Onuitroeibaar, schoot het door me heen. Net zo onuitroeibaar als Rolling Stone Keith Richards. Keith tikt komend jaar de 80 aan en had statistisch gezien al vele malen dood moeten zijn, gezien z’n drugsdoordrenkte levensstijl en z’n hang naar avontuur. Maar nee hoor, terwijl de wereld bezig is te vergaan, ademen Keith & Willie lustig door. En áls Keith een keer een paar concerten moet laten schieten, is dat niet vanwege een hartaanval of een sluipende ziekte maar omdat hij tijdens een spelletje uit een boom is gevallen. Puberkwetsuren, kinderblessures. Niet kapot te krijgen, die mannen.

Rampspoed

En ondertussen vult de krant zich met rampspoed. Klimaattechnisch gezien is het al twaalf uur geweest en kunnen we met de grootst mogelijke collectieve mondiale inspanning hooguit nog wat van de allergrootste schade beperken. Maar dat het er voor onze (klein)kinderen zeer somber uitziet, is glashelder. En dan staan we ook nog aan de rand van een nucleaire wedstrijd verplassen tussen mannen die hun eigen remsporen al jaren niet meer uit de pot kunnen pissen.

Nee, ik legde me erbij neer dat we dat nooit meer in eensgezindheid wereldwijd tot een oplossing gaan komen. De manier waarop we solidair en met oog voor de ander een mini-crisis als het afgelopen covid-hikje hebben aangepakt, geeft weinig garanties voor de toekomst. We gaan eraan, zo simpel is het.

Ik besloot me daarom voortaan te richten op de kleine lichtpuntjes, de rotsjes in de branding die ouwe, onverwoestbare taaie rakkers als Nelson en Richards ons brengen.

Nieuwe song

Al even snel als ik dit besluit had genomen, drong zich echter aan het slot van het songwriting camp een kwellende vervolgvraag op. Als wij er straks allemaal niet meer zijn, wie zorgt er dan voor Keith & Willie?

En voilà, daar was m’n nieuwe song.