SONGWRITING BLOGS

Optreden met een tekstenmap of een tablet tussen jou en de zaal kán gewoon niet. Het hindert niet alleen het contact met je publiek, maar het geeft bovendien een heel slecht signaal: ik heb me niet goed voorbereid en ik weet maar half wat ik hier sta te doen. Je publiek haakt af als jij staat te swipen en te spieken onder het zingen.

Als je meer bezig bent met je teksten lezen of je akkoordenschema volgen, heb je je materiaal gewoon nog niet in de vingers. Of je bent gewoon te lui geweest om je repertoire echt goed in te studeren.

Een song schrijven is als in de keuken staan. Het gaat om de juiste ingrediënten, de ideale balans tussen de onderdelen en een subtiel gevoel voor wat mooi en lekker is. Een goede chef kan z’n gasten in verrukking brengen en iets laten beleven dat ze nooit meer vergeten. Precies wat een goede songwriter ook doet. Natuurlijk: gevoel en talent zijn de basisvoorwaarden. Maar zonder techniek komt dat allemaal niet tot bloei. Dan blijft het aanrommelen met hopelijk af en toe een toevalstreffer. Schrijf dus als een chef. Dat doe je zo:

Als je een writers’ block hebt, kan je met geen mogelijkheid bij je creatieve bron komen. Misschien raak je wel helemaal je liefde voor muziek kwijt, kun je niet meer genieten als anderen spelen of zingen. Je wordt een voetballer met een zware blessure, een glazenwasser met hoogtevrees, een wereldreiziger met ziekelijke heimwee. Gelukkig is een echt writers’ block zeldzaam. De oplossing voor als het een tijdje wat minder gaat? Blijf in training, je wordt vanzelf weer fit.

Een van de mooiste voorbeelden van een ‘narrative hook’ is ‘Ode to Billie Joe’ uit 1972. Daarin bezingt Bobbie Gentry de tragische zelfmoord van Billie Joe McAllister, die van de Tallahatchie Bridge is gesprongen. Waarom, is niet duidelijk. Het voorval wordt achteloos aan de eettafel besproken in het gezin waarvan de ik-figuur de dochter is. Maar er is nóg een mysterie. En daarmee hecht het haakje zich nog een stukje dieper.

Daar was-ie! Het magische melancholie-akkoord waarmee je motregen laat vallen in een liedje! Door een vinger minder te plaatsen, kreeg ik er een toon BIJ. Een toon die al die tijd verstopt had gezeten onder het octaaf van het C-akkoord. Bij navraag bleek het de toon B te zijn, die in het C-akkoord de functie heeft van ‘groot-septiem’. Het voelde of ik door een zwart gat in het universum was gekropen en in een ander, nog onontdekt deel van de kosmos was beland.

Je kent ze vast wel: die wereldberoemde foutjes die in een kaskrakende filmhit zijn beland. Niemand heeft ze opgemerkt, maar na de première zagen oplettende kijkers opeens onlogische details. In liedjes komen dat soort bloopers ook voor. Terwijl er bij films specialisten worden aangetrokken om deze zogeheten ‘continuïteit’ te bewaken, moeten songwriters het zelf opknappen.